Nie wiedziałabym jak powiedzieć im dlaczego mnie zostawił. Nie było żadnego powodu. Ludzie wybaczają sobie naprawdę najstraszniejsze przewinienia przeciw ukochanej osobie. A on? Nie potrafił mi wybaczyć, że nie zrobiłam nic wbrew niemu. Nie zdradziłam, nie ukrywałam jakichś strasznych historii z przeszłości. O wszystkim, co miało dla mnie jakieś większe znaczenie, wiedział. Nie wiedział co prawda ile grzybów zebrałam w 2012 roku w lesie przy A4, czy ile miałam wzrostu w wieku 14 lat. Uznałam te informacje za zupełnie nie ważne. A może nie słusznie. Może trzeba było wysilić pamięć i wyznać mu nawet który ząb wypadł mi jako pierwszy. Może dzięki temu nie miałby poczucia bycia okłamywanym. Naprawdę bardzo chciałabym mu przekazać nawet informację ile litrów moczu wylałam w ciągu całego swojego życia, ale niestety nie jestem w stanie. Mój mózg jest na to zbyt krótki, zbyt marny i zbyt ułomny. On potrzebuje kobiety o niesamowicie pamiętliwym umyśle, lub takiej, która dopiero się urodziła, aby osobiście mógł być przy każdym jej kroku, nie takiej jak ja. Byłam za mało doskonała, za głupia. I dlatego odszedł. Ale wstyd mi jest wam to mówić. Nie wiem czy bardziej wstyd za siebie czy za niego. Na szczęście nie będę musiała nikomu o tym opowiadać. Niech on sam się tym zajmie. Ciekawe co wymyśli zapytany czemu zabił tak dobrą istotę, tak oddaną i posłuszną, tą której choć odrobinę chciało posmakować wielu, a ona każdą swoją cząstkę oddawała tylko jemu. Tylko on wiedział o Wszystkich, o jej upodobaniach i ułomnościach, tylko on przeczytał wszystkie teksty płynące od wielu lat w jej duszy, wszystkie udręki i radości. On wiedział jak jest słaba i jak bezbronna w stosunku do niego. I wykorzystał to. Brutalnie i umyślnie, bez zawahania. Tak bardzo nienawidził jej za to, że nie wiedział ile ludzi mijała na swojej drodze choćby przypadkiem.
Na szczęście to tylko moja niespełniona wizja przyszłości tuż po kłótni. Dziś już świeci słonko i wróciło "Aj low ju misiu pysiu"